วันที่ : 7  ตุลาคม  2552
เวลา : 10.00 น.
สถานที่ : มูลนิธิ  14  ตุลา 
ตามโครงการของมูลนิธิ 14 ตุลา ในการรวบรวมปากคำของคนที่อยู่ในเหตุการณ์ เพื่อจัดทำเป็นฐานข้อมูลเพื่อการศึกษาต่อไป


เริ่มสัมภาษณ์

ผู้สัมภาษณ์ : ก่อนอื่นผมอยากให้ลุงเล่าชีวิตวัยเด็ก  เกิดที่ไหน  พ.ศ.อะไร
คุณเสรี : ผมเกิดที่จังหวัดพัทลุง  เติบโตมาในชนบท

ผู้สัมภาษณ์ : ลุงเกิดปีอะไรครับ
คุณเสรี : ปีมะโรง  83  พ.ศ.  2483 

ผู้สัมภาษณ์ : ไม่ได้เกิดในตัวจังหวัดพัทลุง
คุณเสรี : ในชนบท  ตอนนั้นเขาเรียกว่าอำเภอกวนถนน  อยู่ใกล้ทะเลน้อย  ทะเลสาบเล็กๆ  ตอนนั้นอยู่ห่างไกลจากความเจริญ  ไม่เหมือนสมัยนี้มันเป็นสถานที่ท่องเที่ยวไปแล้ว  ทะเลน้อย  เห็นออกรายการทีวี 

ผู้สัมภาษณ์ : สมัยก่อนเป็นชนบท
คุณเสรี : เป็นชนบท

ผู้สัมภาษณ์ : แล้วพ่อแม่ครอบครัว
คุณเสรี : พ่อแม่ผมรับราชการ  คุณพ่อเป็นครูใหญ่ที่อำเภอพนังตุง  คุณแม่เป็นชาวสวน  และเป็นชาวสวนด้วย

ผู้สัมภาษณ์ : เป็นคนพื้นที่รึเปล่า
คุณเสรี : เป็นคนพื้นที่

ผู้สัมภาษณ์ : แล้วสภาพสมัยนั้นเป็นอย่างไรบ้าง  ถนนหนทางการสัญจรไปมา
คุณเสรี : เป็นถนนลูกรัง  ไปบ้านผม  เดี๋ยวนี้ลาดยางหมดแล้ว  ชาวต่างเมืองไปเที่ยวกัน  ทำให้เขาเรียกว่าอุตสาหกรรมในต่างจังหวัดเติบโตขึ้น  เสื้อกระจูดรู้จักไหม
ผู้สัมภาษณ์ : มีตั้งแต่สมัยลุงเด็กๆเลยรึเปล่า
คุณเสรี : ครับๆ  สานด้วยมือ  เดี๋ยวนี้มีเครื่องมือ  เครื่องจักรเข้าไปช่วย  สามารถส่งสินค้าออกเป็นของตำบลเลย  เมื่อก่อนนี้เป็นเสื่อกระจูดนั่งได้หลายคน

ผู้สัมภาษณ์ : ชาวบ้านสมัยก่อนอาชีพหลักคือทำสวน
คุณเสรี : ทำสวน  ทำนา  แล้วก็ทำเสื่อกระจูด  แล้วก็จับปลาในทะเลน้อย  เดี๋ยวนี้ปลาไม่ค่อยมีแล้ว  มีแต่ดอกบัวเต็มทะเลเลย

ผู้สัมภาษณ์ : ก็ถือว่าเป็นหมู่บ้านที่อุดมสมบูรณ์พอสมควร
คุณเสรี : พอสมควร  รุ่นต่อมาก็พัฒนากัน  เป็นตำบลที่น่าเที่ยว

ผู้สัมภาษณ์ : พอเข้าโรงเรียน
คุณเสรี : เรียนที่ตำบล

ผู้สัมภาษณ์ : เรียนที่หมู่บ้าน
คุณเสรี : ในตำบลนั้น  พ่อผมเป็นครูใหญ่  เขาเรียกว่าศิปชา  ตอนหลังผมก็ไปเรียนในตัวเมือง  โรงเรียนพัทลุงวิทยา

ผู้สัมภาษณ์ : ก็คือเรียนที่นั่นจนถึงป. 4
คุณเสรี : ป.4  ไง  แล้วมาจบม.  6  ในเมือง  แล้วก็เดินทางเข้ากรุงเทพปี  2499  มาเรียนที่เพาะช่าง

ผู้สัมภาษณ์ : ม.  1  -  ม. 6  นี่ในตัวจังหวัดเลยนะครับ
คุณเสรี : ตัวจังหวัดเลย

ผู้สัมภาษณ์ : ตอนนั้นไปพัก  ไปอะไรอย่างไร
คุณเสรี : เขามีบ้านพัก  เขามีห้องเช่าให้

ผู้สัมภาษณ์ : ของโรงเรียน
คุณเสรี : โรงเรียนพัทลุงวิทยาเป็นโรงเรียนราษฎร์ที่ใหญ่ที่สุดในพัทลุง  ตอนหลังผมไปเป็นครูให้นะ  โรงเรียนนี้  ผมไปสอนวาดเขียน  ไปสอนภาษาไทย  ภาษาอังกฤษ  ตอนสมัยอาจารย์สุขเกล้า  เก้าทนงค์เป็นอาจารย์ใหญ่  ผมเป็นลูกศิษย์อ.สุขเกล้า  ท่านก็เคยสมัครสส.พัทลุง  แต่ท่านเสียไปแล้ว

ผู้สัมภาษณ์ : เดี๋ยวผมคุยเรื่องก่อนจะเข้ากรุงเทพก่อนแล้วกันนะครับ  ที่แถวบ้านลุงสมัยนั้นมันเป็นเรื่องการเมือง  เรื่องอะไรมัน
คุณเสรี : ค่อนข้างน้อย  แต่ตอนหลังพอความเจริญมันเข้าไปรู้สึกประชาชนสนใจการเมืองมากขึ้น  คือไม่มากที่สุดแต่มากขึ้น  ปู่ผมเป็นกำนันที่ทะเลน้อย  แกก็หัวประชาธิปไตย 

ผู้สัมภาษณ์ : แล้วบทบาทข้าราชการพวกปลัด  นายอำเภอหรือว่าตำรวจในหมู่บ้านสมัยก่อน
คุณเสรี : เรียกว่าเผด็จการ  วงจรอุบาท  แบบนายอำเภอต้องเป็นเจ้านายคน  ตำรวจเนี๊ยกลายเป็นบุคคลที่ว่าอยู่เหนือประชาชน

ผู้สัมภาษณ์ : สมัยนั้นไม่มีบทบาททหาร
คุณเสรี : ไม่มี  บทบาททหารไม่มี  ยังไม่มีตั้งเป็นกองกำลังทหารไม่มี  แต่เดี๋ยวนี้แล้ว

ผู้สัมภาษณ์ : แล้วเข้ากรุงเทพปีอะไร
คุณเสรี : 2499  มาเรียนที่โรงเรียนเพาะช่าง  สมัยนั้นเป็นโรงเรียน  เดี๋ยวนี้เป็นมหาลัยแล้ว

ผู้สัมภาษณ์ : ผมย้อนไปนิดหนึ่งตอนที่ลุงเรียนพัทลุงคือตอนนั้นตอนมัธยม  ในโรงเรียนเขาพูดเรื่องการเมืองกันไหม
คุณเสรี : ก็เจ้าของโรงเรียนเป็นนักการเมือง  พรรคมะนังกสิรา

ผู้สัมภาษณ์ : จอมพลป.
คุณเสรี : จอมพลป.  เครือข่ายของจอมพลป. 

ผู้สัมภาษณ์ : แล้วเวลาการเรียน  การสอนพูดเรื่องการเมืองไหม
คุณเสรี : ช่วงหลังมีพูดการเมือง  โดยเฉพาะจบเพาะช่างแล้วไปสอนที่โรงเรียนพัทลุงวิทยา

ผู้สัมภาษณ์ : ตอนลุงเป็นนักเรียนมีไหม
คุณเสรี : ก็มีบ้างเป็นบางคน  ส่วนมากที่สอนสังคมจะสอนนักเรียนเกี่ยวกับเรื่องการเมืองบ้างเล็กน้อย

ผู้สัมภาษณ์ : เรื่องคอมมิวนิตส์มีการพูดกันไหมสมัยนั้น
คุณเสรี : ช่วงนั้นยังไม่มีสงครามประชาชน  ช่วงนั้นเป็นเมืองธรรมดาๆ  ไม่มีที่มั่นของพรรคคอมมิวนิตส์แห่งประเทศไทย 

ผู้สัมภาษณ์ : คือชาวบ้านทั่วไปยังไม่รู้จักคอมมิวนิตส์
คุณเสรี : จริงๆ  คอมมิวนิตส์ยังไม่เกิดขึ้นในโลก  มีแต่สังคมนิยม  คอมมิวนิตส์มันต้องถึงขั้นท่านศรีอรย์  เมตรัย นู้น  ไม่มีทหาร  ไม่มีตำรวจ  มีแต่พลเมืองดีไปทั่ว  คอมมิวนิตส์ยังไม่มีเกิดขึ้นในโลกเลย แม้แต่จีนโซเวียดนามมีแค่สังคมนิยมแค่นั้น  ยังไม่ตายไปถึงขั้นสูงสุดๆคืออารยเมตตรัย

ผู้สัมภาษณ์ : ปี  2499  เข้ามาเพาะช่าง  มาเรียนเกี่ยวกับเรื่องช่าง  ศิลป
คุณเสรี : วิจิตรศิลป์

ผู้สัมภาษณ์ : ทำไมถึงมาเรียนด้านนี้
คุณเสรี : ก็ผมคล้ายๆชอบทางด้านนี้มา  และครูที่สอนศิลปะก็ส่งเสริมให้ผมมาเรียนเพาะช่าง

ผู้สัมภาษณ์ : แล้วที่บ้านพ่อแม่เขามองอย่างไรบ้างเกี่ยวกับการเรียนศิลปะ  เขาสนับสนุนหรือคัดค้านไหม
คุณเสรี :   บอกดีแล้ว  ลูกชอบทางนี้พ่อก็สนับสนุน

ผู้สัมภาษณ์ : ก็เข้ามาเรียน  แล้วตอนเรียนอยู่เพาะช่างลุงพักที่ไหน  อย่างไร
คุณเสรี : พักบ้านของอาจารย์ๆ  เป็นทั้งอาจารย์  เป็นลูกศิษย์ของพ่อผม  อ.นิต  เพชรศรี  ผมอยู่บ้านเขา  แล้วเขาสอนเพาะช่างด้วย  ผมเหมือน  เข้าไปเฉยๆเลย  แต่สอบคัดเลือกนะ  ผมได้ที่ดีด้วย  ด้วยแรงบันดาลใจของอ.นิตด้วยก็ได้

ผู้สัมภาษณ์ : ลุงเข้าปี  2499  แล้วเรียนเพาะช่างกี่ปี
คุณเสรี : เรียน  5  ปี  ตอนนั้นยังเป็นปวส.  ยังไม่เป็นมหาลัย  แผนกวิจิตรศิลป์

ผู้สัมภาษณ์ : ช่วงที่ลุงเข้ามาเป็นปลายจอมพลป.
คุณเสรี : ปลายๆ  ก็จอมพลป.  ถูกไล่เมื่อปี  2500

ผู้สัมภาษณ์ : ตอนนั้นบรรยากาศในกรุงเทพเป็นอย่างไรบ้าง
คุณเสรี : ผมยังเดินขบวนต่อต้านการเลือกตั้งสกปรก  ยังมาร่วมเดินกับเขาด้วย  ปี  2500 

ผู้สัมภาษณ์ : แล้วลุงเข้าร่วมได้อย่างไร
คุณเสรี : เดินขบวนประชาชน  เดินขบวนธรรมดา

ผู้สัมภาษณ์ : ใครมาติดต่อหรือว่ารู้ข่าวได้อย่างไร
คุณเสรี : ไม่ยิ่งใหญ่เหมือน  14  ตุลานะ  ไม่ยิ่งใหญ่  คนไม่เป็นแสน  14  ตุลา  คนเป็นแสนนะ

ผู้สัมภาษณ์ : แล้วลุงรู้ข่าวหรือว่าอะไรอย่างไร  เขาจะเดินแล้วเข้าไปอย่างไร  มีใครมาชักชวนหรืออะไรอย่างไร
คุณเสรี : ก็ช่วงนั้นไปฟัง  ธรรมศาสตร์เขาเป็นหัวหอกช่วงนั้น

ผู้สัมภาษณ์ : คือก่อนสฤษยังมีการเคลื่อนไหวทางการเมืองอยู่บ้าง
คุณเสรี : ช่วงนั้นอ.ปรีดียังไม่เสีย  เป็นอธิการบดี ม.ธ. อยู่ช่วงนั้น  และหลังจากนั้นพวกทหารก็เอาอ.ปรีดีออกไปอยู่ต่างประเทศในคดีนั่นแหละ  และพวกจอมพลป.ก็ครองธรรมศาสตร์มาตลอด  จอมพลป.เป็นอธิการบดี  หลังจากนั้นก็ทหารส่วนใหญ่

ผู้สัมภาษณ์ : แล้วตอนลุงเข้าธรรมศาสตร์ใหม่ๆ  ปี  2499  ตอนนั้นจอมพลป.เป็นอธิการแล้ว

ผู้สัมภาษณ์ : แล้วการเคลื่อนไหวของนักศึกษาช่วงนั้น
คุณเสรี : ช่วงนั้นเป็นการขัดแย้งระหว่างจอมพลป.กับสฤษ  อะไรต่ออะไร  เริ่มมีอาการแล้ว  ช่วงหลังก็จอมพลป.ก็ถูกไปอยู่ต่างประเทศ

ผู้สัมภาษณ์ : ลุงพอจะจำได้ไหมเลือกตั้งสกปรกลุงจำได้ไหมว่าเดินจากจุดไหนไปไหน
คุณเสรี : นักศึกษาก็เดินขบวนจากธรรมศาสตร์ร่วมกับประชาชน  ไม่ใช่เฉพาะนักศึกษา  เดินขบวนให้การเลือกตั้งเป็นโฆษะ 

ผู้สัมภาษณ์ : ไปที่
คุณเสรี : เดินไปที่ลานพระรูป  จากธรรมศาสตร์ไปลานพระรูป  รู้สึกมีการขึ้นกล่าวคำปราศรัยกันมืดค่ำถึงเลิก  ขับไล่จอมพลป.ด้วย  เรื่องเลือกตั้งสกปรก

ผู้สัมภาษณ์ : ตอนนั้นลุงไปคนเดียวใช่ไหม  หมายถึงว่าไม่ได้มีกลุ่มเพื่อนไปด้วยหรือว่าอย่างไร
คุณเสรี : ก็รวมๆกลุ่มกันไป  นักเรียนเพาะช่าง  ก็ช่วยกันเขียนโปสเตอร์  ประณามจอมพลป. เรื่องการเลือกตั้งสกปรก

ผู้สัมภาษณ์ : ที่นี้พอมีการเลือกตั้ง  และมีการประท้วงจอมพลป.  จนตอนหลังมีการรัฐประหารจอมพลป.  ตอนนั้นคนในกรุงเทพหรือว่านักศึกษาเองรู้สึกอย่างไร  คือจอมพลสฤษก็เป็นพระเอก
คุณเสรี : ก็ตอนนั้นจอมพลสฤษเหมือนกับศิษย์คิดล้างครูอะไรนี่นะ  หาว่าจอมพลป.ต้องไปอยู่ต่างประเทศ

ผู้สัมภาษณ์ : แล้วช่วงแรกๆที่จอมพลสฤษขึ้นมาประชาชนพอใจหรือนักศึกษา
คุณเสรี : พอใจในด้านหนึ่ง  แต่เกลียดในด้านหนึ่ง  ด้านที่มันโกงกิน  ประชาชนเกลียด  มีเมียมาก  ประชาชนเกลียด  แต่ประชาชนชมเรื่องความเด็ดขาดของสฤษมีอยู่เรื่องพวกยาเสพติด  คดีข่มขืน  ประหารเลย 

ผู้สัมภาษณ์ : แล้วตอนนั้นพอยุคจอมพลป.  เปลี่ยนจากจอมพลป.เป็นจอมพลสฤษ  สภาพบ้านเมืองหรือบทบาทมันต่าง
คุณเสรี : บทบาททหารรู้สึกว่าประชาชนกำลังจะยอมรับ  แต่ในที่สุดก็ล้มเหลวระบบสฤษ 

ผู้สัมภาษณ์ : ตอนนั้นที่จอมพลสฤษตาย  พ.ศ.  2504 
คุณเสรี : สฤษตาย  2505 

ผู้สัมภาษณ์ : 2506
คุณเสรี : เออ  2506

ผู้สัมภาษณ์ : ผมถามลุงก่อนว่าลุงจบเพาะช่างแล้วไปต่างจังหวัดเลยรึเปล่าหรือว่าอยู่กรุงเทพ
คุณเสรี : พอจบเพาะช่างผมก็ไปสอนศิลปอยู่ที่โรงเรียนที่ผมเคยเรียน

ผู้สัมภาษณ์ : กลับไปสอนเลย
คุณเสรี : กลับไปสอนอยู่  2  ปี  เคยสอนวีระ มุสิพงษ์  สอนเขาตอนเรียนม.  6 

ผู้สัมภาษณ์ : ช่วงที่สฤษตายลุงอยู่ที่พัทลุง
คุณเสรี : ครับ

ผู้สัมภาษณ์ : แล้วบรรยากาศอาจจะไม่เหมือนที่อยู่กรุงเทพ  แต่ว่าเอาบรรยากาศที่ลุงเห็นชาวบ้านเขารู้สึกอย่างไร
คุณเสรี : ชาวบ้านเขาก็ไม่เทิดทูนสฤษเท่าไรนัก  คือเกลียดบางจุด  ยกย่องบางจุดอะไรอย่างนี้  แต่การปลุกระดมของสฤษมีมาก  ปลุกระดมให้เชื่อทหาร  เพราะธาตุแท้ของสฤษก็คือเผด็จการ

ผู้สัมภาษณ์ : แล้วพอยุคถนอมหลังจากสฤษตาย  บรรยากาศมันผ่อนคลาย  เอาอย่างนี้นะครับ  ผมถามลุงก่อนว่าลุงอยู่จุดไหน  หลังจากสอนโรงเรียนที่บ้านแล้ว  ลุงไปไหนต่อ
คุณเสรี : ก็สอนอยู่  2  ปี  เสร็จแล้วก็ขึ้นมาอยู่กรุงเทพมาสอนโรงเรียนในกรุงเทพก็เคยสอนที่อำนวยศิลป์และอิสระนุกูล

ผู้สัมภาษณ์ : สอนอยู่กี่ปี
คุณเสรี : รู้สึกร่วม  2  ปี  และผมไปสอบเข้ากรมเจ้าท่าได้  เลยรับราชการที่กรมเจ้าท่า  อยู่  34  ปีทั้งหมด  กรมเจ้าท่าตลาดน้อยนะ เขตสัมพันธ์วงษ์ บ้าน อ.จ.ป๋วยก็อยู่ที่ตลาดน้อย ตอนนี้อยู่ – เขาอนุรักษ์ไว้ เพื่อชนรุ่นหลังให้ได้ศึกษาชีวิตและงานของป๋วย

ผู้สัมภาษณ์ : ก็คือหลังจากสฤษตายลุงก็ขึ้นมาสอนที่กรุงเทพ  บรรยากาศลุงรู้สึกว่ามันต่างไหม  ตอนลุงจบใหม่ๆ  เป็นยุคสฤษ  พอกลับมาอีกทีเป็นยุคถนอม  บรรยากาศมันต่างกันมากไหม
คุณเสรี : ต่างกันนิดหน่อย  คือประชาชนกำลังหาที่พึ่ง  ว่าคนที่จะมาปกครองบ้านเมืองคือใคร  แล้วช่วงนั้นถนอม นรงค์  โค้นอำนาจมาจากจอมพลป.

ผู้สัมภาษณ์ : แล้วตอนนั้นคือเป็นยุคทหารเต็มตัวอยู่แล้ว  ไม่แน่ใจว่าโรงเรียนที่ลุงไปสอนหรือว่ากับครูอาจารย์เขามีการร่วมกลุ่มหรือมีการทำกิจกรรม  หรือมีการนั่งคุยกันทางการเมืองกันบ้างไหม
คุณเสรี : ก็มีนะ  โรงเรียน  ท่านเสียไปแล้ว  เป็นครูใหญ่  โรงเรียนราษฎร์   พอกรมเจ้าท่าเขาประกาศรับช่างเขียนแบบผมก็ไปสมัครก็สอบได้  อยู่กรมเจ้าท่าอยู่  34  กว่าปี  กว่าจะเพียรราชการ

ผู้สัมภาษณ์ : อันนี้คือเป็นกรมเจ้าท่ามีฐานะเป็นอะไร  เป็นข้าราชการหรือรัฐวิสาหกิจ
คุณเสรี : เป็นข้าราชการ    กรมเจ้าท่าอยู่น้อย   เป็นหน่วย  ไม่ใช่การท่าเรือนะ

ผู้สัมภาษณ์ : การท่าเรือ
คุณเสรี : รัฐวิสาหกิจ

ผู้สัมภาษณ์ : แล้วที่นี้แล้วพอลุงเป็นข้าราชการ  แล้วการมา  โอเคการตามข่าวไม่เป็นปัญหาเท่าไร  แต่เรื่องการเคลื่อนไหวเรื่องอะไร   ก็คือลุงไปเข้า
คุณเสรี : ก็ส่วนใหญ่นะ  ตอนเย็นเขาจะมีไฮปาร์ค  ผมพอเลิกงานแล้วก็ไปชุมนุมร่วมกับเขาด้วย

ผู้สัมภาษณ์ : อันนี้คือช่วงก่อน  14  ตุลารึเปล่าที่มีไฮปาร์ค
คุณเสรี : มีก็ไม่มาก  มาดังตอนเสกสรร  ประเสริฐกุล    ช่วงก่อนๆ  ก็เรื่องเรียกร้องมหาลัยคืนจากทหาร  อะไรต่ออะไร  แต่ช่วงหลังหนักไปทางการเมืองเพื่อประชาชนมากขึ้น

ผู้สัมภาษณ์ : ผมจะเจาะไปที่  14  ตุลาสักหน่อย  ลุงพอจะจำได้ไหม  ได้เข้าไป  รู้ข่าวหรือรู้อะไรอย่างไรว่ามีการชุมนุม  รู้จากไหน
คุณเสรี : ส่วนมากตอนเย็นๆ  ผมมาธรรมศาสตร์เพราะเป็นทางผ่านที่ผมไปทำงาน

ผู้สัมภาษณ์ : ลุงพักที่ไหน
คุณเสรี : ตอนนั้นผมพักอยู่บ้านญาติ  อยู่ใกล้ๆ  เขารับราชการอยู่บางรัก

ผู้สัมภาษณ์ : ก็คือมาฟัง
คุณเสรี : ก็เรียกว่าบรรยากาศทางประชาธิปไตยเริ่มมีในธรรมศาสตร์การเคลื่อนไหวที่เป็นรูปธรรม

ผู้สัมภาษณ์ : แล้วมาบ่อย  มาทุกวันรึเปล่า
คุณเสรี : มาบ่อย  วันไหนมีไฮปาร์คผมก็มาฟัง

ผู้สัมภาษณ์ : แต่ก็คือไม่ได้ค้างคืน
คุณเสรี : ไม่ได้ค้าง  เขาไม่ได้ให้ไฮปาร์คข้ามวันข้ามคืน  ช่วงเย็นๆ  สภาหน้าโดมรู้สึกว่าเขาเคลื่อนไหวตั้งแต่ยังเป็นนักศึกษาอยู่

ผู้สัมภาษณ์ : ช่วงวันที่  12  13  14  ที่มีการเดินขบวนอะไรแบบนี้  ตอนนั้นลุงได้เข้าร่วมขบวนรึเปล่า  ออกจากธรรมศาสตร์ไปไฮปาร์ค  ไปลานพระรูป
คุณเสรี : ด้วยๆ  เข้าร่วมขบวนด้วย 

ผู้สัมภาษณ์ : แล้วได้กลางคืน  ตอนที่เดินออกจากธรรมศาสตร์แล้วได้นอนในม็อบรึเปล่า
คุณเสรี : ในรูปแบบนั้น

ผู้สัมภาษณ์ : แล้วตอนนั้นบรรยากาศ  ชาวบ้านทั่วๆไปเขา
คุณเสรี : เขาเริ่มมีช่วงนั้น  เพราะแรงผลักดันของนักศึกษาๆออกโรงต่อต้านเผด็จการ

ผู้สัมภาษณ์ : ช่วงที่ลุงอยู่ในม็อบรู้ข่าว  หมายถึงว่าได้ตามข่าวข้างนอกไหม  ว่าหนังสือพิมพ์เขาเสนอข่าวว่าม็อบนี้เป็นอย่างไร  เขาเสนอข่าวเขาว่าอย่างไร
คุณเสรี : ติดตามข่าวตลอด  และหนังสือพิมพ์ก็เข้าข้างประชาชนอยู่บางฉบับ  มีเสียงอ่างทองสมัยก่อนจากไทยรัฐ  จากเสียงอ่างทอง  มติชนมาตอนหลัง 

ผู้สัมภาษณ์ : ตอนนั้นลุงคิดไหมว่าจะมีการปราบ  คิดไหมว่าเขาจะส่งทหารมารึเปล่า  จะมีการสะลายการชุมนุมรึเปล่า
คุณเสรี : ก็มีการคิดไปได้  2  แง่นะ  ว่าเขาจะปล่อยให้ประชาชนชุมนุมยืดเยื้อหรือว่าจะปราบก็คิดได้  2  ทางเหมือนกัน

ผู้สัมภาษณ์ : ลุงไม่รู้สึกเหรอว่าถ้าเขาปราบแล้วมันคิดไหมว่าถ้าเขาปราบจะทำไง  กลัวไหม
คุณเสรี : คล้ายๆกับจิตใจ  คนมันมากไง  ร่วมกับประชาชนให้มากเท่าที่มากได้

ผู้สัมภาษณ์ : แล้วตอนที่เขามีการปะทะกันเช้าวันที่  14  ตอนนั้นลุง
คุณเสรี : ตอนนั้นผมเรียนอยู่ม.รามคำแหงด้วย  คณะนิติศาสตร์

ผู้สัมภาษณ์ : ตอนปะทะกันลุงอยู่จุดไหนของขบวน
คุณเสรี : ตอนปะทะกันผมอยู่แถวบางลำพู

ผู้สัมภาษณ์ : ลุงพอจะจำเหตุการณ์หรือว่าเห็นอะไรได้มั่ง  ทหารมาจากไหนหรือว่าเหตุการณ์ตอนนั้น
คุณเสรี : มาเป็นคันรถพร้อมอาวุธ

ผู้สัมภาษณ์ : แล้วพอทหารมาลุงยังอยู่บริเวณนั้นรึเปล่า
คุณเสรี : ยังอยู่  ยังไม่หนีไปไหน  ยังไม่ยิงอะไรต่ออะไร  มันยิงกระสุนปลอม 

ผู้สัมภาษณ์ : แล้วตอนที่ยิงกระสุนจริงแล้วลุงอยู่ตรงไหนอย่างไร
คุณเสรี : ผมหลบไปอยู่ที่วัดบวร  มีร้านข้าวต้มหน้าวัดบวร ผู้สัมภาษณ์ : หลบไปอยู่ในกุฎิวัดหรืออะไร
คุณเสรี : ผมขึ้นไปอยู่บน   หอระฆังมันสูงได้เห็นเหตุการ์ณที่เขายิงกัน

ผู้สัมภาษณ์ : ลุงเห็นอะไรบ้าง
คุณเสรี : ก็เห็น  พอทหารเขายิง  ประชาชนก็มอบ  พอเสียงปืนสงบ  ประชาชนก็หือขึ้นไปอีก  ตอนหลังเป็นลูกจริงที่

ผู้สัมภาษณ์ : แล้วตอนนั้นลุงรู้ข่าวอื่นไหม  เช่น  ตอนถนอมลาออก  ตอนลาออกจากนายกก่อน  แล้วออกนอกประเทศ  และในหลวงตั้งอ.สัญญา  ธรรมศักดิ์เป็นนายกพระราชทาน  ตอนนั้นได้รับสื่อหรือว่ามีใครมาสื่อสารอะไรข่าวสารพวกนี้
คุณเสรี : ไม่  ผมติดตามเหตุการณ์กระชั้นชิด  ติดตามเหตุการ์ณร่วม

ผู้สัมภาษณ์ : แต่ข่าวนี้เป็นข่าวจากข้างนอกไง  แล้วลุงรับรู้ข่าวได้ไง
คุณเสรี : ส่วนมากก็ข่าวจากประชาชนส่วนใหญ่  หนังสือพิมพ์อะไรพวกนี้

ผู้สัมภาษณ์ : แล้วลุงอยู่ถึงวันไหนที่อยู่ในวัด
คุณเสรี : พอเสียงปืนสงบผมก็ออกมาชุมนุมกับประชาชนอีก  จนกระทั่งเคลื่อนขบวนย้ายจากธรรมศาสตร์  ตอนนั้นยังไม่มีการยิงอะไรกัน  แต่มีเกิดเหตุที่ข้างสวนจิตร  นักเรียนหญิงถูกตำรวจมันผลักลงน้ำและถูกทุบตี  คือที่จริงจะสลายการชุมนุมแล้ว  แต่ตำรวจไม่ให้ผ่านไปทางสวนรื่น  เพราะกองกำลังมันอยู่ที่นั่น  ให้ไปกระจายออกไปทางเดียวทางอนุสาวรีย์ชัย  ที่จริงพอเลิกชุมนุมต้องปล่อยให้ไปหลายทิศหลายทาง  เพราะไม่ได้อยู่บ้านเดียวกัน  มันปิดถนนเลย  แต่ประชาชนจะไปทางสวนรื่น

ผู้สัมภาษณ์ : ช่วงที่เขาเผ่ากองสลาก  เผ่าอะไรอ่ะ
คุณเสรี : ตอนนั้นประทะแล้ว  นักเรียนช่างกลมาเผ่ากองสลาก  ตอนนั้นประทะแล้ว  ตอนแรกเขาก็อะไรต่างๆ  ระเบิดขวดเขาเก็บแล้วนะ  แต่ตอนหลังที่นักศึกษาถูกทุบ  ถูกผลัก  ก็มีการปะทะกันกับทหารเผด็จการ

ผู้สัมภาษณ์ : ช่วงที่มีการเผ่าคือช่วงที่ทหารถอยไปแล้ว
คุณเสรี : ครับ  ช่วงนั้นแหละ  ประชาชนเป็นแสนๆ  ผนึกกำลังกัน แบบหัวใจเดียวกัน

ผู้สัมภาษณ์ : แล้วหลังจากนั้นลุงคิดว่าประเทศไทยก่อน  14  ตุลากับหลัง  14  ตุลา  มันต่าง  หลังจากผ่านเหตุการณ์นี้มาแล้ว
คุณเสรี : ผมคิดว่าต่าง  ประชาชนเริ่มมีความเข้าใจเรื่องประชาธิปไตยสูงกว่าระดับเก่า

ผู้สัมภาษณ์ : คือประชาชนก็จะเข้าใจว่าเป็นการเคลื่อนไหวนักศึกษา  นำโดยนักศึกษาแน่ๆ  แต่ว่ามวลชนหลักถ้าประเมินด้วยสายตาคิดว่านักศึกษากับชาวบ้านทั่วไปมันสัดส่วนมากน้อยกว่ากัน
คุณเสรี : ผมคิดว่าประชาชนก็มากกว่านักศึกษานะ  นักศึกษาแกนนำก็มีธรรมศาสตร์  จุฬา  รามคำแหง

ผู้สัมภาษณ์ : แต่มวลชนคือเป็นประชาชน
คุณเสรี : ครับ  ตั้งแต่กระบวนการกรรมกร  ขบวนการชาวนามีเข้าร่วมเหตุการณ์นี้จำนวนมาก

ผู้สัมภาษณ์ : พอหลัง  14  ตุลา 16 ก็มีการเคลื่อนไหวมากขึ้น  แล้วลุงได้เข้าร่วมการเคลื่อนไหว
คุณเสรี : ได้เข้าร่วมทุกโอกาส

ผู้สัมภาษณ์ : หลังเหตุการณ์  14  มันมีการเคลื่อนไหวเยอะมาก  ถามทั้งหมดคงไม่ไหว  อยากให้ลุงเล่าเหตุการณ์ที่ลุงรู้สึกว่ามันสำคัญ  มันจะเรียกว่าจะประทับใจ  อาจจะเป็นเหตุการณ์ร้ายก็ได้ที่ในความทรงจำ
คุณเสรี : ฝั่งใจไอ้ก้านยาวของเรา  ปกติอาวุธจะสู้กับทหารมันจะต้องอาวุธต่ออาวุธ  ก้านยาวด้วยความโมโหด้วยความแค้น  อ.ปริญญาโทที่ถูกยิงที่หน้ากรมประชาสัมพันธ์  ผมซึ้งตอนนั้น  ซึ้งมากเลย  นักศึกษาก็เอาศพของอ.ขึ้นบนอนุสาวรีย์  แล้วแห่ไปรอบเลย  ทั่วกรุงเทพโดยน.ร. ช่างกล ปลุกเร้าประชาชนที่ไม่รู้ให้เข้าร่วมมากขึ้น

ผู้สัมภาษณ์ : หลังจากเหตุการณ์  14  ตุลา  ถ้ามีการชุมนุมอะไรลุงก็จะมาร่วม
คุณเสรี : ครับ  ช่วงนั้นผมยังโสด  ยังไม่แต่งงาน  เลยเข้าร่วมได้ทุกโอกาส

ผู้สัมภาษณ์ : ลุงพอจะจำการเรียกร้อง  ข้อเรียกร้องสมัยนั้น  เคลื่อนไหวกันเรื่องอะไรบ้างที่ลุงได้เข้าร่วม
คุณเสรี : ให้แก้กฎหมาย  299  ที่นักศึกษาไปชุมนุมค้างคืนเลยหน้ากระทรวงยุติธรรม

ผู้สัมภาษณ์ : 299  นี่คืออะไร
คุณเสรี : กฎหมายเผด็จการ  คือห้ามชุมนุมเกิน  5  คน คือไปตัดสิทธิเสรีภาพของประชาชน  นักศึกษาชุมนุมข้ามคืน  ตอนหลังยอมยกเลิกที่หน้ากระทรวงยุติธรรม  สมัยทรราชย์ครองเมือง

ผู้สัมภาษณ์ : อันนั้นประมาณปีอะไร
คุณเสรี : จำไม่ค่อยได้แล้ว  แต่จำได้ว่ามันเริ่มมาตั้งแต่จุฬาก่อนแล้วมาที่ธรรมศาสตร์  และชุมนุมยืดเยื้อเลยหน้ากระทรวงยุติธรรม

ผู้สัมภาษณ์ : ทราบมาว่าลุงได้เข้าร่วมอยู่ในเหตุการณ์ตุลาด้วย  และเป็นจำเลยที่ 18   ผู้ต้องหา  ลุงเข้าไปร่วม  ตอนนั้นแต่งงานรึยัง  ตอน  6  ตุลา
คุณเสรี : ตอนนั้นแต่งงานแล้ว  ผมแต่งงานเมื่อปี  2519  มกราคม  11  แต่งงานได้ไม่กี่เดือนก็โดนจับไปอยู่ในคุก  ร.ร. พลตำรวจบางเขน

ผู้สัมภาษณ์ : ยังไม่มีลูกใช่ไหม
คุณเสรี : ยังไม่มีลูก  ผมมีลูกตอนออกจากคุกมาแล้ว

ผู้สัมภาษณ์ : 6  ตุลาก็คือไปร่วมชุมนุมปกติ
คุณเสรี : ขึ้นไฮปาร์คด้วย  ช่วยนักศึกษาเขา

ผู้สัมภาษณ์ : การที่ถูกจับเพราะขึ้นไฮปาร์ค 
คุณเสรี : ขึ้นไฮปาร์คด้วยและผมเป็นประธานแนวร่วมประชาชนแห่งประเทศไทย  หน่วยรักษาความปลอดภัยให้กับประชาชนในการชุมนุม

ผู้สัมภาษณ์ : ลุงช่วยเล่าที่มาของแนวร่วมประชาชนแห่งประเทศไทย 
คุณเสรี : ก็จากชาวบ้านธรรมดา  แนวร่วมกับนักศึกษาก็จัดตั้งกลุ่มแนวร่วมประชาชน

ผู้สัมภาษณ์ : คุยเริ่มประชุม  อะไรกันอย่างไร  หรือใครเป็นคนเสนอไอเดียเรื่องนี้
คุณเสรี : ตอนนั้นพรรคสังคมนิยมแห่งประเทศไทยเขาบอกเจ้าต้องมีขบวนการของประชาชนด้วย  แล้วร่วมกับพรรคสังคมนิยมแห่งประเทศไทย  ก็ไปเช่าสำนักงานอยู่ใกล้ๆกับสำนักงานชมพูและเพื่อนข้างหลัง  เป็นตึก  2  ชั้น  ทางพรรคสังคมนิยมก็ช่วยค่าเช่า  นอกนั้นประชาชนก็ช่วยเหลือตัวเอง

ผู้สัมภาษณ์ : ประมาณปีไหนที่ตั้งแนวร่วม
คุณเสรี : ช่วงนั้นเริ่มมีการเคลื่อนไหวของนักศึกษามากนะ  นักศึกษาก็เข้ามาร่วมกับแนวร่วมแห่งประเทศไทยด้วย  มีวิทยากรทั้งอาจารย์และนักศึกษาด้วย  ทำให้ขยายไปถึงต่างจังหวัดด้วย  มีสาขาของต่างจังหวัดด้วยมากมาย

ผู้สัมภาษณ์ : หลังจากตั้งเครื่อข่ายก็เคลื่อนไหวในนามแนวร่วมประชาชนแห่งประเทศ
คุณเสรี : ประชาชนแห่งประเทศไทย

ผู้สัมภาษณ์ : พอ  6  ตุลาคือลุงก็ขึ้นไฮปาร์คด้วย  แล้วบทบาทของแนวร่วมประชาชนแห่งประเทศไทย
คุณเสรี : อยู่หน่วยรักษาความปลอดภัยด้วย  ผมเป็นคนคุมหน่วยรักษาความปลอดภัยของแนวร่วมประชาชน 

ผู้สัมภาษณ์ : อันนี้ก็เลยเป็นสาเหตุทำให้โดนเป็น  1  ใน  18 ผู้ต้องหา 6 ตุลา
คุณเสรี : ก็เกือบตายไปแล้ว  ผมอยู่ที่ตึกอมธ. ของธรรมศาสตร์  มันยิงเข้าไปบอกว่าลงไปให้หมด  ไม่งั้นตายหมดนะ  ผมก็เลยหนีไปอยู่ที่ตึกอเนกประสงค์  ตามล่าอีก  เลยต้องไปโดนถอดเสื้ออยู่หน้านึกรัฐศาสตร์  มันเตรียมรถมาแล้วเป็น  10ๆ  คันจับไป  3,000  กว่าคน

ผู้สัมภาษณ์ : ตอนนั้นเขาพาไปที่ไหนบ้าง
คุณเสรี : บางเขน  เรือนจำบางเขน  ไปทั้งถอดเสื้ออย่างนั้นแหละ ร.ร. พลตำรวจ, นครปฐม , และชลบุรี

ผู้สัมภาษณ์ : มันมีไปที่โรงเรียนนายสิบ
คุณเสรี : โรงเรียนพลตำรวจบางเขน

ผู้สัมภาษณ์ : คือไปที่นั่นก่อนแล้วเขาแยกใช่ไหม
คุณเสรี : ตอนหลังเขาคัดไว้  18  คนไง  สุธรรมเขาหัวหน้าทีม  น้องเสงี่ยมกับน้องสุจิราก็ทัตสถานหญิง  คือที่ไปขังไว้มากที่สุดคือบางเขน  และที่โรงเรียนพลตำรวจที่ชลบุรี  และที่นครปฐม

ผู้สัมภาษณ์ : แล้วตอนแรกลุงไปที่ไหน
คุณเสรี : ผมอยู่บางเขนตลอด  ถูกขังบางเขนตลอด  2  ปีอยู่บางเขน  มาขึ้นศาลที่กระทรวงกลาโหม  แล้วตอนหลังศาลต้องย้ายไปอยู่กรมพลาธิการ  เพราะเวลาเราขึ้นศาลแต่ละครั้งประชาชนไปเยอะเป็นกำลังใจเป็น  1,000  คน เลยต้องย้ายไปที่นนทบุรีประชาชนยังตามไปอีกนะ  ไปกางเต้นท์  ไปโบกธงชาติเล็ก ๆ เวลารถจำเลยผ่าน  มีการให้กำลังใจ  มีประชาชนต้องชนะ  มีไชโย  มีร้องเพลงสดุดี  14  ตุลาคม

ผู้สัมภาษณ์ : ตอนนั้นพอเขาคัดเหลือ  18  คน  16  คนเป็นผู้ชายต้องอยู่แดนเดียวกัน  อยู่ห้องเดียวกันรึเปล่า
คุณเสรี : อืม  ธงชัย  วินิตกุล  ประยูร  อัตรบวร  คงศักดิ์ อาสาพรรค  สมศักดิ์  อยู่ที่บางเขนมากกว่าอยู่ที่บางขวาง  ผู้สัมภาษณ์ : ก็คือเขาแยกขัง
คุณเสรี : แยกขังไง  ไปเจอกันเวลาขึ้นศาลเท่านั้น

ผู้สัมภาษณ์ : ผมถามเรื่องความเห็นทางการเมือง  เอาย้อนตั้งแต่เด็กๆทำไมลุงสนใจการเมือง
คุณเสรี : ผมเป็นนักเรียนที่ชอบอ่านหนังสือ  ชอบคลุกคลีในห้องสมุด  และชอบครูที่สอนแบบประยุกต์หน่อย  คือสอนการเมืองบ้างตามภาวะของนักเรียน  ผมชอบตั้งแต่นู้น  และเจ้าของโรงเรียนเป็นนักการเมือง  ชอบเล่าเรื่องการเมืองให้นักเรียนฟัง

ผู้สัมภาษณ์ : แล้วที่บ้านพ่อหรือพี่น้อง  ลุงมีพี่น้องไหม
คุณเสรี : มีพี่น้อง  7  คน 

ผู้สัมภาษณ์ : ลุงเป็นคนที่เท่าไร
คุณเสรี : ผมเป็นคนที่  4  คนโตถูกยิงตาย  ถูกตำรวจยิงตาย  เขาไปทางนักเลงหน่อย  ระดับไอ้เสือ สู้กับ  ตำรวจถูกยิงตาย 

ผู้สัมภาษณ์ : แล้วพี่น้อง  พ่อแม่  มีใครสนใจการเมืองหรืออะไรอย่างนี้รึเปล่า
คุณเสรี : ก็มีบ้าง  แต่ไม่เข้มข้นเหมือนผม  น้องผมก็เป็นสหกรณ์จังหวัดอยู่นครศรีธรรมราช  ตอนนี้เกษียณแล้ว  ไอ้นี่จบเศรษฐศาสตร์สหกรณ์  จาก ม. เกษตรศาสตร์ ตอนหลังผลประโยชน์มันดีขึ้นเปลี่ยนชนชั้นไปเลย

ผู้สัมภาษณ์ : แล้วเมื่อกี้ผมถามมุมมองเกี่ยวกับ  14  ตุลาไปแล้ว ถ้าเกิดผมให้ลุงจำกัดความ  14  ตุลาสั้นๆ  ลุงจะจำกัดว่า
คุณเสรี : ผมคิดว่า  14  ตุลา  วันมหาประชาชน  วันที่ประชาชนได้แสดงพลังออกมาด้วยความบริสุทธิ์  และถูกปราบปรามด้วยเผด็จการ

ผู้สัมภาษณ์ : ที่เขาบอกว่ามีพคท. เข้าไปนำ  เข้าไป
คุณเสรี : อันนี้ลึกๆ  ผมไม่ทราบ  อาจจะมี  เพราะช่วงนั้นพคท.  เขาผลึกกำลังกัน  แต่ความคิดแตกต่างในยุทธวิธี ผกท.ก็มีตามข่าวนะ  เท่าที่ผมพอทราบ

ผู้สัมภาษณ์ : ผมถามเรื่อง  6  ตุลาบ้าง  ผมถามแล้วว่า  14  ตุลามันส่งผลต่อสังคมไทยอย่างไรบ้าง  ที่นี้  6  ตุลามันส่งผล  โอเคด้านหนึ่งมันทำให้ประชาธิปไตยเบ่งบาน แต่ว่ามันส่งผลอื่นต่อสังคมไทยไหม
คุณเสรี : ผมคิดว่าการพัฒนาทางความคิดทางด้านการเมือง  ผมคิดว่าดีขึ้น  ประชาชนเข้าใจยุทธวิธีของเผด็จการมากยิ่งขึ้น  บทเรียนจาก  14  ตุลา  16

ผู้สัมภาษณ์ : แล้วถ้าให้คำจำกัดความ  เมื่อกี้ลุงให้คำจำกัดความ  14  ตุลาว่าเป็นวันลุกขึ้นสู้  แล้วถ้าเป็น  6  ตุลาล่ะครับ
คุณเสรี : วันต่อต้านเผด็จการ ถนอม, ประภาส, ณรงค์ แต่เราถูกปราบ  ตายไปเยอะ  ตายเป็นร้อย  ไม่ใช่อย่างที่ให้สัมภาษณ์  ผมอยู่ตึกอมท.  เห็นคนถูกยิง  ล้มอย่าง  เห็นเลือดสด ๆ เห็นผู้หญิงถูกไล่ต้อนขึ้นตึกและถูกลากลงมา และก็เอาลิ่มตรอกร่างเปลือยเปล่า

ผู้สัมภาษณ์ : ผมถามเรื่องการเมืองปัจจุบันนิดหนึ่ง  พูดถึงคนเดือนตุลาก่อนแล้วกัน  คือคนเดือนตุลา  ผมเรียกรวมๆคนเดือนตุลา  เมื่อก่อนก็คือว่าอยู่ฝ่ายเดียวกัน  มีแกนความคิดอะไรหลายๆ  คล้ายๆกัน  แต่พอมาถึงเรื่องมีเสื้อเหลือง  เสื้อแดง  คนเดือนตุลาก็ไปอยู่ทั้ง  2  ฝ่าย  ฝ่ายรัฐ  คนสมัยนู้นก็อยู่  2  ฝ่ายเหมือนกัน  ลุงมองปรากฏการณ์นี้อย่างไรบ้าง
คุณเสรี : ผมมองว่าส่วนใหญ่คนเดือนตุลาคงจะยึดมั่นในอุดมคติเหมือนเดิม  บางคนเท่านั้นที่ความคิดเขา  อาจจะฐานะทางเศรษฐกิจเขาดีขึ้น  คนเราพอภาวะเศรษฐกิจเปลี่ยนความคิดก็เปลี่ยน  ไม่เหมือนตอนต่อสู้  เช้าเย็น  บางคนแทบไม่มีที่นอนที่กิน  ก็มีอยู่ไม่กี่คนที่เขาลืมเรื่องเก่าๆ  คือทำตัวอีกอย่าง  มีไม่กี่คน ส่วนใหญ่ยังยึดมั่นในอุดมการณ์  14  ตุลาคม 16

ผู้สัมภาษณ์ : ลุงมองว่าความขัดแย้งรอบนี้จะจบอย่างไร
คุณเสรี : ผมคิดว่าความขัดแย้งอยู่ที่พลังของประชาชน  ประชาชนยังสู้  ยังแน่วแน่  อย่างวันที่  6  ที่ผ่านมา  ก็ยังมารับทราบ  ก็แสดงความจริงใจที่มีต่อระบบประชาธิปไตยๆมันไม่มีในปัจจุบัน  สภาก็สภาโลเล  เฉไฉ มันพึ่งไม่ได้  ระบบรัฐสภาพึ่งไม่ได้  ต้องมีพรรคการเมืองที่ยึดมั่นในแนวทางประชาชนอย่างชัดเจน  การปฏิวัติทั่วโลกต้องมีพรรคที่เป็นของประชาชนอย่างแท้จริง  มีพรรค  มีกองกำลัง  มีแนวร่วม

ผู้สัมภาษณ์ : หมายความว่าพรรคเพื่อไทยยังไม่พร้อม  ยังไม่ใช่
คุณเสรี : ผมคิดว่ายังไม่  100%  ยังมีกลุ่มทุนเข้าไปอยู่ในพรรคด้วย  ยังไม่จริงๆใจ  100%  แต่ดีกว่าพรรคอื่น

ผู้สัมภาษณ์ : ลุงคิดว่าประชาธิปไตยไทยยังมีหวังอยู่ไหม
คุณเสรี : ผมว่ายังมี  ถ้ามันเกิดว่ายุบสภาแล้วเลือกตั้งใหม่  อันนั้นเป็นเครื่องวัดว่าอนาคตของประเทศชาติคืออะไร  ถ้ามียุบสภาแล้วมีเลือกตั้งใหม่  ถ้าอภิสิทธิ์มันถึงขั้นที่ต้องยุบสภาเพื่อการอยู่รอดของพรรคประชาธิปัตย์  ถ้าลงเลือกตั้งก็แพ้อีก ถึงไม่มีการยุบสภา  มันกลัวแพ้  ผมคิดว่าแพ้พรรคเพื่อไทยแน่ๆ  กฎหมายที่ว่าจะปลดปล่อย  111  คน  ที่เขาถูกดองไว้ตั้ง  5  ปี  ที่ไม่ให้เคลื่อนไหวทางการเมือง

                สู้เพื่อประชาธิปไตยที่สมบูรณ์ตามหลักการของคณะราษฎร์ เมื่อ 2475 ผมจะสู้เพื่อประชาธิปไตยตลอดชีวิต ครับ

จบการสัมภาษณ์